De laatste vijf weken.

Mijn allerlaatste blog alweer. Veel lees plezier!

Mijn rondreis in het zuider-eiland van Nieuw Zeeland begon op 17 december. Dinsdagavond op 16 december afscheid genomen van alle andere studenten en we hebben heerlijk met zijn alle een potje staan huilen. Vooral met Cathrine en Cecilie die de afgelopen maanden ontzettend goede vrienden van mij zijn geworden. Op 17 december om twintig over acht vloog ik dan naar het zuider eiland. De eerste twee dagen moest ik echt gigantisch schakelen en het afscheid was me ook niet in de koude kleren gaan zitten. Op de derde dag mezelf een schop onder de kont gegeven en ben ik erop uit getrokken. Mijn eerste stop was in Portobello. Daar heb ik zeeleeuwen en albatrossen gespot en ontzettend mooi uitzicht gehad. Daarna ben ik een aantal dagen in Dunedin geweest en ben ik naar Sandfly Beach en Allans beach geweest. Op de Sandfly beach had je echt hele hoge duinen en om op het strand te komen moest je een hoge duin naar beneden lopen. Dat naar beneden lopen ging nog wel in het mulle zand maar omhoog was een workout op zich. Maar zeker de moeite waard. Vervolgens ging de reis naar Catlins. Ook daar weer een aantal dagen verbleven en verschillende watervallen en stranden bezocht. Eindelijk begon het weer ook op te klaren en kon ik weer in een tshirt rond lopen. Het weer is zo verschrikkelijk wisselvallig. Ene moment loop ik in een korte broek en shirt en volgende moment heb ik mijn jas aan, handschoenen en sjaal om. Oke misschien ben ik ook wel een beetje een koukleum maar dan nog. Na Catlins ben ik doorgereden naar Te Anau. En wauw wat een ontzettend mooi plekje was dat! Te Anau ligt aan een heel groot meer en allemaal gletsjers er om heen. De eerste dag na aankomst moest ik eerst mijn camera en telefoon op gaan laden. De dag (eerste kerstdag) erna iben ik naar Milford Sound gegaan. Zo langzamerhand was honderd kilometer een eitje voor me geworden. Het was echt super mooi weer en je kon in een korte broek en shirt lopen maar geen haar op mijn hoofd die dacht om dat te gaan doen. Want eenmaal uit de auto werd ik aangevallen door allemaal sandflies. Ik had al contact gehad met de sandflies die nacht voor ik naar Milford Sound ging. Neem maar van mij aan dat ze echt onwijs irritant zijn. Het zijn net dracula’s. Je voelt en hoort ze niet tot ze je prikken en ik denk echt dat de bulten van deze vliegen echt veel meer jeuken dan de muggen in Nederland. Ik was echt compleet lek geprikt. In Milford Sound waren ze net een tikkeltje erger. Ik probeerde een aantal keren een foto te maken maar ze gingen gewoon op mijn lens zitten of maakten misbruik van de situatie omdat ik mijn handen niet meer bedekt had. Volgens de legende van de Maori’s is de sandfly gecreëerd door een godin toen ze zag hoe mooi Milford Sound was. De sandflies moesten/moeten ervoor zorgen dat de mens er niet te lang wouden blijven en zo het gebied bespaard zou worden. En ik denk dat dat in mijn geval wel was gelukt Daarna ben ik op een boot gestapt om de gletsjers vanaf het water te bekijken. Echt ontzettend gaaf en mooi! Na de rondvaart ben ik ook direct in de auto gestapt en terug gereden met een stop bij The Chasm wat heel verrassend een waterval was. Maar wel erg mooi. En vervolgens een stop te maken bij Key Summit om daar flink de benen te strekken. Anderhalf uur om en 919m hoog klimmen, uur/ anderhalf rond gelopen op de gletsjer en vervolgens anderhalf uur weer naar beneden lopen. In totaal denk ik rond de 5 uur gelopen en mijn benen waren heel blij toen ik weer terug bij de auto was. Daarna weer terug gereden naar de plek waar ik die nacht ervoor ook had geslapen. Tweede kerstdag ben ik naar Kinloch gereden. Een super mooi plekje tussen de bergen. Weer begon eindelijk ook op te knappen en het was heerlijk korte broeken weer geworden. Onderweg naar Kinloch nog een stop gemaakt in Queenstown. En moet zeggen dat het wel erg toeristisch was. Mijn plan was om eigenlijk mijn oud en nieuw te gaan vieren maar begon door dat ik zag hoe druk het was toch wel te twijfelen. Vervolgens doorgereden naar Glenorchy. Erg mooi en klein dorpje. Ook hier was het uitzicht echt fantastisch. Het water was blauwer dan blauw als de zon er op scheen. En daarna na de camping in Kinloch. Mijn plan was om daar een dag wandeling te gaan maken en op de terug weg richting Queenstown kijken of ik ergens een ritje op een paard kon maken. Helaas viel mijn dagwandeling letterlijk in het water maar misschien was dat ook wel goed. Ik merkte dat een dag nietsdoen ook wel goed was voor mijn lijf en heb wat bijgeslapen die dag. Want ik kon pas slapen als het donker was en dat werd pas tegen half elf/elf uur. En ik werd weer wakker als het licht werd en dat was rond vijf uur als ik geluk had. Maar gelukkig had ik daar ook een oplossing voor want ik had stiekem van een huisgenoot haar oogbedekker mee genomen. Zij had hem toch niet nodig en het is maar een simpel dingetje. Goed terug naar het verhaal. Op die camping leerde ik de eerste dag een Franse jongen en een Duitse jongen kennen. Erg gezellig en die avond hadden we een kampvuur gemaakt. De tweede dag was dus regenachtig maar in de middag klaarde het op en leerde ik nog een Duits stel kennen en speelden we een aantal spellen. Na die dag ben ik weer vertrokken en heb ik ergens paard gereden. Voordat ik iets boekte wou ik eerst zien hoe de paarden erbij stonden etc. Wat ik zag was goed. De paarden zagen er goed uit. Misschien iets TE goed haha. Toen ik opstapte dacht ik al: oeh dit ga ik vandaag en morgen voelen. Mijn paard heette Dubbie en ik vond dat hij wel humor had. Hij was enorm relaxed en trok soms zijn eigen plan. We reden door een stuk landschap wat was gebruikt voor Lord of the Rings. Niet dat het mij wat kon schelen want die hele film heb ik nog nooit gezien. Het uitzicht was echt onwijs mooi en het was alweer een zonnige dag. En wat had ik de geur van paarden gemist haha. En wat had ik een pijn in mijn benen zeg na 2 uur rijden. Ik ben echt niks meer gewend. Na het rijden ben ik doorgereden naar Arrowtown. Ik had al besloten om Queenstown te skippen en ik wou niet wachten tot oud en nieuw. En mijn nieuwe plan was nu oud en nieuw vieren in Wanaka. Maar eerst deed ik Arrowtown aan. Eerst mijn tentje opgezet en vervolgens naar het centrum in Arrowtown gelopen en misschien had ik te hoge verwachtingen ervan maar het viel mij een klein beetje tegen. Maar goed desondanks heeft Arrowtown zeker wel iets met zijn oude stijl. Dag erna een route gelopen wat het verhaal vertelde over de Chinese Settlement en het goud zoeken. Daarna nog een wandeling van ruim drie uur er achter aangeplakt. Deze wandeling ging weer de bergen in en ik had weer heel mooi uitzicht over de bergen. Er was geen wolkje te bekennen en de zon deed heel goed zijn best. Na de wandeling naar Wanaka gereden en daar heb ik ook mijn oud en nieuw gevierd. En ook de eerste en enige flinke dip gehad. Ik had nog niet eerder zo dip gehad dat ik NU en wel direct naar huis wou. Het regende de hele dag en ik had er gewoon op dat moment flink de pest erin. Dit was trouwens op oudjaars dag. Ik wist ook niet wat en of ik iets ging doen omdat ik eigenlijk niemand had leren kennen daar. Maar met goede raad van Lola en mezelf weer even flink toegesproken toch naar het centrum gegaan en eigenlijk best wel een hele leuk avond gehad. Wel nog net even voor twaalf uur een flinke regenbui gehad waardoor ik compleet doorweekt en koud was van geworden. Na de vuurwerkshow hield ik het ook voor gezien en ben ik terug gegaan naar mijn tentje. De volgende dag scheen de zon weer en was mijn humeur ook tien keer beter en wou ik niet meer naar huis (gelukkig maar). 2 januari mijn spullen opgepakt en naar Haast gereden. Onderweg nog een aantal keren gestopt waaronder de Blue Pools. Dat was heel grappig (niet dus). Er hing daar een brug en ik had niet door dat het een swing brug was. Dus ik liep erover heen en opeens begon het te bewegen en ik schrok me rot en raakte ook nog in paniek daardoor. Ik zag mezelf al helemaal met de brug naar beneden storten en niemand wist waar ik was en blabla. Maar goed dat er geen andere mensen waren want die hadden me keihard uitgelachen. Daarbij maakte ik ook nog is de grootste fout die je kunt maken ik ging namelijk het laatste gedeelte rennen. Ik was zo bang. Maar als je gaat rennen gaat de brug ook meer bewegen kwam ik na een seconde achter maar ik kon gewoon niet meer stoppen haha. En toen stond ik gelukkig aan de andere kant. Shit dacht ik op dat moment ik moet ook nog weer terug over die *****brug. Maar ik heb het water echt nog nooit zo enorm blauw gezien! En ik weet dat ik in herhaling val maar het was zo fantastisch! Wauw. En toen moest ik terug over de brug. Eerst gekeken of er echt niemand aan kwam en toen voetje voor voetje over de brug geschuifeld en tegen mezelf gepraat haha. Dan hoorde ik het kraken iets minder. Blij dat ik weer aan de overkant stond. Helaas begon het daarna te regenen en is het ook niet meer droog geworden die dag. Ik ben nog naar Jackson Bay gereden met de stille hoop dat het daar wel droog was maar helaas dat was het niet. Toen weer teruggereden naar Haast en besloten dat ik naar een camping zou rijden. Nog een aantal keren gestopt om een wandeling of foto’s of beide te maken. Gelukkig waren de Sandflies ook weer terug. De volgende dag ben ik doorgereden naar Fox Glacier. Daar heb ik een aantal uren rondgelopen en de Fox van dichterbij bekeken. Ook ben ik nog naar Lake Matheson gegaan en daar mijn benen gestrekt. Eigenlijk had ik Franz Josef Glacier voor de volgende dag op de planning staan maar omdat ik toch al regelmatig mijn planning overhoop had gegooid besloten om dat nu ook te doen. Ik ben dus naar Franz Josef gereden en ook maar gelijk naar de Franz Josef Glacier gelopen. Je kon ook met een helicopter er heen gaan en erboven vliegen. Voor mij was het genoeg om het gewoon van de grond te bekijken. Besloten dat ik de nacht daar ook zou doorbrengen en de volgende dag naar een Wildlife centre te gaan om de kiwi te gaan spotten. Ik moest van mezelf voor ik Nieuw-Zeeland zou verlaten een kiwi zien. Het zijn zulke grappige beesten. Eentje had trouwens wel een stal(hok)ondeugd haha. Die was continu heen en weer aan het rennen. Daarna ben ik weer in de auto gestapt en ben ik richting Hokitika gereden. Onderweg nog een aantal keren gestopt en net voor Hokitika weer een camping opgezocht en daar voor één nacht geslapen. De volgende dag naar Hokitika gereden en voor drie nachten in een Mountain Jade Backpackers gezeten. Dit ook omdat ik op woensdag jarig zou zijn en ik hoopte dat ik wat mensen zou ontmoeten met wie ik mijn verjaardag zou kunnen en dat was gelukt. Samen met een Brits meisje pizza gegeten en wijn gedronken op het strand. Super gezellig en heerlijk relaxed. Ook ben ik in één van die dagen naar Hokitika Gorge geweest om een rivier te bekijken die groen/blauw was. Het zag er wel een klein beetje chemisch uit haha. Verder heb ik vooral rustig aangedaan in Hokitika en wat rondgewandeld door het stadje en op het strand gezeten. Op donderdag weer vertrokken en richting Westport gereden. Onderweg nog de Pancake rotsen bekeken en wat rondgewandeld in een ander dorpje. Vervolgens weer op een camping mijzelf geïnstalleerd. De volgende dag naar Tauranga Beach gegaan om baby zee leeuwen te spotten en die zijn zo schattig en onhandig! Daarna reed ik naar Arthurs Pass en ondertussen had ik ook contact met mijn huisgenoten en dat zij en de jongen die bij ons woonde in Auckland elkaar gingen ontmoeten in Kaikoura en of ik in de buurt was. Uhm niet echt ik was op vier uur afstand van ze en daarom zei ik ook eerst dat ik daar niet heen zou komen. Maar na een gesprek met mijzelf toch besloten om die kant op te rijden. Ik heb in Arthurs Pass nog wat rondgewandeld en een waterval bekeken en vervolgens in de auto gestapt naar Springfield. Onderweg nog een keer mijn benen gestrekt en het was zo ontzettend warm! Maar ik mocht niet klagen van mijzelf. In Springfield overnacht en de volgende dag naar Kaikoura gereden. Daar aangekomen Kim (Deense jongen) gebeld dat ik er was en waar hij was. Hij was op dat moment ergens aan het wandelen en ik ben hem tegemoet gelopen. Flink bij gekletst voordat de andere meiden er waren. Die moesten helemaal van Cromwell komen (zes uur rijden van Kaikoura). En wat was het fijn om ze weer te zien! Flink bijgepraat wat iedereen had meegemaakt en gedaan. De volgende dag stond walvissen spotten op het programma. Omdat ik op het laatste moment besloot om die kant op te gaan kon ik niet met mijn huisgenoten mee op de boot maar wel een boot eerder. Vooraf melden ze al dat als je ziek kon worden op zee dat het verstandig was om een pilletje te nemen. En die had ik dan ook maar braaf ingenomen. Toen ik bij het centrum kwam waar je moest melden zeiden ze al tegen me dat de zee erg ruig was en of ik nog mee wou of liever de volgende dag. Ik met mijn dwarse hoofd zei dat ik nu wel mee ging en ik dacht dat het wel mee zou vallen. Maar oef dat viel echt NIET mee. Potverdorie zeg ik kon niet eens naar de gids die aan het vertellen was kijken. Ik moest echt naar een punt buiten kijken dan ging het redelijk en we klapte af en toe keihard op het water en het was gewoon vreselijk. Ik heb ook één keer echt flink tegen mijn lunch moeten vechten maar ik won het uiteindelijk wel. Ik was niet de enige die er zo last van had. Een aantal van mijn medereizigers waren echt spier maar dan ook echt spierwit. Maar ik heb walvissen gezien!! En dat kunnen ze me niet meer van me afnemen. Ik moest dan wel binnen blijven want staan en dobberen op het water was te veel van het goede voor mijn maag maar door het raam zag ik ook genoeg. Na een tijdje gingen we nog ergens anders heen en ben ik van ellende in slaap gevallen (leuk he zo boot uitje!) om vervolgens wakker te worden toen de gids ons op de honderden dolfijnen wees. WAUW! Ik had en heb nog nooit zoveel dolfijnen bij elkaar gezien. Toen we terug gingen naar de haven was ik weer in slaap gevallen. Ondanks mijn zeeziekte heb ik wel genoten van de dieren maar volgende keer bedenk ik me wel twee keer als ze me weer waarschuwen. Daarna moest ik wachten op de anderen en ben ik in de auto gaan zitten. Voelde mij nog behoorlijk raar in het lijf. Toen de anderen weer waren zijn we weer naar een camping gegaan en hebben we gegeten en daarna afscheid genomen van Cecilie en Cathrine. Die reden die avond al naar Christchurch omdat ze twee dagen erna terug naar huis in Denemarken zouden gaan. Nog zo afgesproken met Cathrine om niet te gaan huilen maar nog geen tien minuten daarna stonden we al in tranen haha oeps. De volgende dag reden Kim en ik naar Hanmer Springs. We hadden dat allebei in de planning staan en besloten om dan samen maar die kant op te gaan rijden. Hij ging daar een bungeejump doen en ik wou dat wel eens zien hoe dat werkte. De volgende dag hebben we afscheid genomen van elkaar en is hij doorgetrokken en ik ben de spa in gegaan. Even heerlijk chillen! Daarna besloten om alvast een beetje richting Christchurch te rijden zodat ik de volgende dag niet zolang in de auto hoefde te zitten. Want ik had nog één doel voor ogen en dat was zwemmen met de Hector dolfijnen in Akaroa. Deze dolfijnen leven alleen in Nieuw Zeeland en zijn ook de kleinste soort van de dolfijnen. Ik geloof als ik het goed heb dat ze maar 1,2meter worden. Maar eerst heb ik nog geslapen in Woodend. Voordat ik naar Akaroa reed ben ik eerst nog even langs het bedrijf gereden waar ik mijn auto had gehuurd omdat ik een raar geluidje hoorde en ik dit even wou laten checken. Daarna naar Akaroa gereden. En zaterdagochtend was het dan zover ik ging zwemmen met de dolfijnen en wel om 6u! En wat was dat gaaf! Het weer was ook heel goed. Die dag ervoor waaide het behoorlijk en ik was blij dat ik voor zaterdag had geboekt. Het weer was zo kalm en geen wolkje aan de lucht. Met tien mensen gingen we het water op. Weer moest ik op een boot haha wat doe ik mezelf toch steeds aan?! Maar dit keer was het water heel kalm. Eerst kregen we instructies en moesten we een surfpak en schoenen aantrekken. Ik had aangegeven dat ik het best spannend vond om het water in te gaan want ja daar komt ze weer met haar haaien en de bodem niet kunnen voelen. Maar ze verzekerde me dat er echt geen haaien waren en dat ze me goed in de gaten zouden houden. Toen we een aantal dolfijnen zagen bleven we met de boot in de buurt dobberen. De dolfijnen moesten interesse in ons tonen en naar ons toe komen en blijven voordat we het water in mochten gaan. De eerste groep had er niet zoveel zin in dus op naar een andere groep. Die bleven wat rond de boot zwemmen en mochten we het water in. We mochten niet duiken of het water inspringen want dan zouden de dolfijnen weg gaan omdat ze ons dan als een bedreiging zouden zien. En oeh het water was eerst koud en naar 2 a 3 minuten voelde je de kou niet meer. Helaas hadden de dolfijnen niet zoveel zin in ons en vertrokken ze na 5 minuten. Dus wij de boot weer in en weer verder. We kwamen een grote groep dolfijnen tegen en die bleven rond de boot zwemmen dus hup wij het water weer in en wauw! Zo dichtbij kwamen ze. Soms op een meter afstand en ze doken overal op. Voor je, achter je, naast je. Je wist gewoon niet waar je moest kijken! In het begin was het best spannend dat ze zo dicht bij je kwamen en soms zwommen ze recht op je af. Maar wauw dit vergeet ik nooit weer en zo blij dat ik het had gedaan. Na 45 minuten moesten we het water helaas weer uit dat is een regel daar. Ook was ik wel wat koud geworden en mochten we bij terugkomst een heerlijke warme douche nemen. Daarna maar is een plekje in de zon opgezocht en daar opzitten warmen. Eind de middag ben ik weer terug gereden naar Christchurch omdat ik eigenlijk best wel moe ben van al het autorijden en ik gewoon niet meer wil autorijden. Ik heb bijna 5000km heb gereden in de afgelopen vijf weken. Vanochtend nog even Christchurch ingereden maar na twee uur ook snel weer terug naar mijn kamer/hutje gereden want ik brandde compleet weg. Maar mij hoor je niet klagen!! Haha heerlijk en geniet enorm van het weer. Het is nu boven de dertig graden en heb ik ook maar even verkoeling gezocht in het zwembad. Morgen moet ik de auto terug brengen en begin ik ook langzaam voorbereidingen te treffen om mij klaar te maken voor de reis terug. Daarnaast relaxen en bijslapen/voor slapen en dan heeeeeeel hard hopen dat mijn jetlag mee gaat vallen. Kan ergens niet geloven dat ik donderdag alweer terug ben ik Nederland. Ik kijk enorm naar uit om iedereen weer te zien. Maar eigenlijk wil ik ook nog niet weg hier. Dubbele gevoelens dus.

Ik heb de afgelopen 5 maanden het ontzettend naar mijn zin gehad. Ik heb veel mooie, bijzondere en fantastische mensen mogen ontmoeten. Ik ben weer een hoop wijzer geworden en heb een hoop geleerd over mijzelf.

Sorry voor de lap tekst en ik geloof dat ik de helft ben vergeten te typen maar nu weten jullie in grote lijnen wat ik heb gedaan en waar ik ben geweest.

See you soon!!!